કવિ છું- બરકત વિરાણી ‘બેફામ’

કવિ છું હું, બધાને કાજ મારે જીવવાનું છે ;
બધાના દર્દ મારાં છે, ને મારું દિલ બધાનું છે.

તમારું દર્દ છે આ, કામ મારે શું દવાનું છે ?
કે એ જીવવાનું કારણ છે, એ મરવાનું બહાનું છે.

નહીંતર આંખની સામે જ મશરૂનું બિછાનું છે, 

મગર મારા મુકદ્દરમાં હમેશાં જા છે;
નજૂમી, આવનારી કાલની ચર્ચા પણ 

મને છે આજની ચિંતા કે આજે શું થવાનું છે .

હું ધારું છું-સુકાઈ ગઈ હશે સાચી તરસ મારી ,
કદાચ એથી જ મારા ભાગ્યમાં મૃગજળ પીવાનું છે.

જગા એમાં મને મળતી નથી એમાં નવાઈ શી?
હજી મારા હૃદય કરતાં જગત આ બહુ જ નાનું છે .

હું નીકળી જાઉં છું જ્યાંથી, ફરીથી ત્યાં નથી જાતો;
હજીયે સ્વર્ગ જેવું સ્વર્ગ પણ મારા વિનાનું છે.

મળી છે લોકની કાંધે સવારી એટલે બેફામ,
ખુદાનું ઘરનું તેડું છે, ખુદને ત્યાં જવાનું છે.

         – ‘બેફામ’ બરકત વિરાણી